Een korte update, het gaat goed met Fred, hij is de laatste dagen wel iets vermoeider maar gelukkig nog altijd niet beroerd. Vanmiddag is hij voor het eerst sinds bijna 3 maanden naar het veld 'gelopen' met zijn looprek. We gaan proberen, zolang het droog is, dit elke dag te doen. 
Donderdag krijgt hij weer zijn 1e chemo van de vierde kuur en vrijdag weer fysio.

Dan wensen wij iedereen, mens en dier, een gezond en liefdevol 2013 toe vanuit een (heerlijk) vuurwerkvrij Frankrijk.

lieve groet Betty en Fred

Gisteren heeft Fred alweer zijn laatste chemo gehad van de 3e cyclus. 

Om half twaalf zou de taxi moeten komen, kwart voor nog geen taxi dus Betty dacht "maar weer eens bellen". 
Oh u moet toch om 2 uur in Dijon zijn ?
Nee hoor 1 uur zoals de afgelopen twee keren en zoals ook doorgegeven.
Er staat hier toch echt 2 uur.
Tsja dat kan wel zijn maar het is 1 uur.
Oke dan sturen wij nu iemand.


Taxi was er dus om 12 uur (viel nog mee), Fred neemt tegenwoordig lunch mee omdat hij net te laat in het ziekenhuis aankomt om daar mee te eten. Dankzij lieve vriendin Jeannette die een pakket met allemaal Hollandse dingen bij pa en ma had laten bezorgen, had hij deze keer een echte hollandse rookworst mee (je moet er maar van houden), wat ze in het ziekenhuis maar een vreemd iets vonden.
Hij kreeg weer twee injecties in zijn been en wederom was het wachten op de arts. Die kwam 1,5 uur later, had 5 minuten tijd voor Fred "Alles gaat goed". En toen was het wachten weer op de taxi.
Taxi gearriveerd maar de nieuwe afspraken kaart was er nog niet, uiteindelijk duurde het nog dik een half uur eer iemand het kaartje met de vier nieuwe data kwam brengen (wat kennelijk ook al een uur klaar lag). 

En zowaar was Fred dus al om half zeven weer thuis!
Nu weer 10 dagen rust en dan op naar de laatste chemo's en afwachten wat er dan verder gaat gebeuren.

Iedereen fijne Kerstdagen gewenst!
lieve groet Betty en Fred

Terwijl Fred weer onderweg naar huis is (jaja vroeg dit keer!), voor een keer een andere inhoud voor deze blog.

Ik huil om…

-          de werkezels en –paarden die elke dag afgebeuld worden
-          de greyhounds en galgo’s die levend in putten gegooid worden, verbrand, gemarteld en opgehangen
-          alle dieren die wereldwijd in kou en honger de winter niet overleven
-          de galberen in china
-          de proefdieren in laboratoria
-          de dieren in de bio-industrie die nooit buitenlucht zullen zien
-          de dieren in circussen die elke dag opnieuw onnatuurlijke trucjes moete doen en nooit meer hun vrijheid zullen kennen
-          alle dieren die door de mensheid niet met respect behandeld worden en nooit liefde zullen kennen

Ik huil om…

-          de kinderen die voor hun leven getekend zijn dankzij een oom, broer, vader, leraar enz die zijn handen niet thuis kon houden
-          de kinderen die dagelijks geweld of pesterijen mee moeten maken
-          de kinderen die (over)leven en sterven op de vuilnisbelten
-          de kinderen die veel te vroeg volwassen moeten zijn
-          de kinderen die elke dag moeten werken in fabrieken, mijnen of steengroeven
-          de kinderen die nooit de liefde hebben gekend van een familie
-          alle kinderen die geen kind mochten en mogen zijn

Ik huil om …

-          de aarde die vervuild wordt
-          de oceanen die volgestort worden met afval
-          de oerbossen die met hectares tegelijk vernietigd worden
-          de natuur die stukje bij beetje overal moet inleveren voor bebouwing
-          onze aarde die ons zoveel geeft maar waar wij zoveel van nemen zonder dankbaar te zijn

ik huil om …

-          alle goede mensen die ons veel te vroeg moesten verlaten
-          alle schoften die door kunnen gaan met hun praktijken zonder gestraft te worden

Ze zeggen dat morgen een nieuw tijdperk aanbreekt, maar zolang macht en geld bepalen wat er in de wereld gebeurt, zal ik nog heel lang huilen…..

Gisteren hoefde Fred pas tegen 1 uur in Dijon te zijn dus rustig aan kunnen doen, hij werd om kwart over 11 opgehaald en aangezien de chauffeurs van de ambulance taxi’s rijden als gekken was hij ruim voor 1 uur in Dijon. Hij kreeg gelijk 2 injecties in zijn been en was in 10 minuten klaar.

Op zijn vraag of hij nu weer naar huis kon, zei de verpleegster dat hij eerst nog de arts moest spreken.

En die kwam om …………half vier. De arts was bijzonder tevreden want uit de bloedtesten bleek dat de kwaadaardige cellen al voor 73% verminderd waren en het moet naar 90%. Aangezien Fred nog 1,5 kuur moet (6 chemo’s) is dat dus een goed resultaat en goed nieuws!

De taxi kwam om vijf uur en zo was Fred om kwart voor zeven weer thuis, helaas hadden ze in Dijon een half uur vastgestaan.

Wel teleurstellend was het feit dat Fred heeft gevraagd om een globaal tijdschema voor de vervolgbehandelingen en dat niet kreeg. Het probleem is, zoals jullie weten dat ik al vanaf begin oktober niet kan werken (in Frankrijk) en geen workshops (in Nederland) kan geven. Dat wil simpelweg zeggen dat zowel de stichting als ikzelf zonder inkomsten zitten sinds die tijd. Om workshops te kunnen organiseren moet ik minimaal 3 maanden vooraf beginnen, en om in te schrijven op Middeleeuwse markten en Wellness beurzen hier in Frankrijk moet ik ook al snel 3-4 maanden vooraf inschrijven omdat er anders geen plek is. Zoals het er nu dus uitziet kan ik voor april / mei  noch beurzen/ markten draaien noch workshops geven en dat is een flinke tegenvaller. We hopen toch dat Fred met een week of 6 weer helemaal goed zal kunnen lopen en dan zou hij in principe weer voor de dieren kunnen zorgen maar als hij hetzij voor chemo’s een hele dag weg moet of de 14 dagen het ziekenhuis in moet voor de beenmergtransplantatie moet ik thuis zijn. 

Tuurlijk is Fred zijn gezondheid belangrijker dat staat buiten kijf maar zonder de inkomsten van de workshops kan de stichting niet overleven en aangezien ik geen uitkering (of iets dergelijks) krijg en de markten mijn enige bron van inkomsten zijn,  zie ik de komende maanden met vrees tegemoet.

Met Fred gaat het verder goed, hij rookt zijn sigaren, drinkt zijn whisky en jenever en glaasje wijn, eet goed, snoept goed. Het is dat zijn been het verhindert anders zou hij mooi met huishouden kunnen helpen (de vraag is of hij het erg vindt dat dit niet gaat nu haha).

Afgelopen donderdag is Fred begonnen met zijn derde kuur. De ambulance taxi stond om kwart over zes voor de deur (brrrr koud en vroeg). De rit verliep volgens Fred weer zeer gezellig, behalve “Bonjour” werd er geen woord gewisseld.

In het ziekenhuis kennen ze hem inmiddels wel, helaas was er weer geen looprek beschikbaar zodat Fred toen hij moest plassen zich met stellage en al via de bedden naar het toilet moest zien te hinken.

Hij heeft een redelijk zware chemo gehad.  Een medicijn, Velcadis, krijgt hij door 2 injecties in de onderbuik, dit is niet prettig en de zuster stond er bij de 2e prik niet goed voor waardoor het vrij pijnlijk was. Wat ook pijnlijk is, is wanneer er door de huid heen in de Port-a-cath geprikt wordt. In de 10 dagen rust tussen de kuren door, gaat de huid namelijk dicht en dan moet het weer opengeprikt worden met een dikke naald.

Het andere medicijn is Endoxan, dit wordt met een infuus toegediend (dat duurt 2 uur) via de Port-a-cath, het is een cel dodend middel ter voorbereiding van de stamcel transplantatie.

Gelijktijdig moet hij zes tabletten slikken en ’s avonds thuis nog 2, dit zijn o.a. maag- en nier beschermers. Dit los van alle andere medicijnen die hij nu dagelijks neemt.

Vandaag voelt Fred zich wat vermoeider  maar na een kopje koffie met wat lekkers gaat het alweer een stuk beter. Vanmorgen is de verpleegster ook al weer geweest om te prikken en gisteren zijn we natuurlijk ook naar de fysio geweest. De dagen blijven goed gevuld zo.  Maandag hoeft Fred pas tegen 1 uur in het ziekenhuis te zijn dus kunnen we rustig aan doen.

Prettig weekend iedereen.

Nadat er flink wat sneeuw was gevallen en de vooruitzichten niet erg gunstig waren, zag het er even naar uit dat we niet weg konden. Echter we zijn geen watjes ;-) dus zondagmorgen toch op pad met de vier kleintjes (Isis, Oortje, Scruffles en Sieb), de rest bleef thuis bij vriendin Sylvie die 3 dagen in ons huis kwam. De weg voor ons huis was spek glad en we moeten een flink stuk steil omhoog dus heel rustig aan gereden. Tot aan Quarre (ong 6 km) was de weg slecht maar eenmaal Quarre uit verdween de sneeuw en binnen een paar kilometer reden we in een totaal sneeuwvrij landschap.

Op zondag rijden is altijd prettig omdat er geen werkverkeer is, de reis ging dan ook voorspoedig, Fred hield het goed vol en had gelukkig geen last van zo lang zitten. We zijn eerst langs Fred zijn beste vriend gegaan die zijn vrouw afgelopen week verloren had. Helaas was het onmogelijk voor Fred om naar de crematie te gaan maar zo konden we toch onze steun en meeleven tonen. Aangezien zijn vriend in België woont, niet ver van de Nederlandse grens was het niet ver omrijden.

Daarna naar Helvoirt naar de B&B waar ik altijd verblijf als ik in Nederland ben, auto kan vrij dicht bij de woning komen en alles is gelijkvloers dus makkelijk voor Fred met zijn looprek. Alles geïnstalleerd, bed opgemaakt, hondjes eten gegeven en daarna naar de snackbar om voor ons een Hollands frietje te halen. Heerlijk !!

Maandagmorgen naar mijn ouders in Rotterdam, ook nu viel het reuze mee met de drukte. Heerlijke dag bij hen gehad, boodschappen gedaan (veggie voer), gekletst, gesnoept, cadeautjes met gedichten uitgepakt en na het avondeten weer naar Helvoirt.  Ontzettend fijn om hen weer te zien. In de hal stonden twee grote dozen met allerlei verrassingen van vriendinnen Jeannette en Lea die het daar “stiekum” hadden bezorgd.

Dinsdagmorgen vroeg op en op weg naar Frankrijk, helaas bij st Job al in de file waardoor we dik een half uur verloren maar uiteindelijk waren we toch net over 3 uur weer thuis. Sylvie had het perfect gedaan, ze was wel doodop want het is veel werk om voor alle dieren te zorgen. Hondjes waren dolblij dat ze ons zagen (en wij hen).

Al met al zijn we ontzettend blij dat we pa en ma weer gezien hebben en we zijn er even uit geweest. Met Fred is het goed gegaan, hij is vandaag wel moe maar heeft verder nergens last van gehad. Morgen begint hij aan zijn 3e chemo kuur en vandaag zijn we alweer naar de fysiotherapeut geweest.

Bedankt Nanette en Hans dat jullie dit mogelijk hebben gemaakt voor ons! Sylvie thanks for taking care of our babies. Pa en ma bedankt voor alles. Jeannette en Lea bedankt voor de dozen!

Hallo 

Vandaag een verslag door mijzelf geschreven, ja, ja.

In de eerste plaats wil ik iedereen bedanken die aan mij gedacht heeft met kaarten, e-mails, telefoon etc., dat doet werkelijk wonderen, dat er aan je gedacht wordt.

Afgelopen maandag mijn laatste behandeling gekregen van de tweede twee wekelijkse sessie, m.a.w. mijn 8e chemo, nu heb ik weer 10 dagen rust.

Naast de chemo (Velcade), ben ik gedurende twee uur behandeld (infuus) met Aredia, dit is geen chemo, maar een botversterkend middel.
Nieuwe behandelmethode met Velcade is, dat het niet meer per infuus wordt toegediend, maar per injectie in je onderbuik, heel fijn. De ervaringen opgedaan in de wereld hebben aangetoond dat de bijwerkingen, door het toedienen met deze methode, het minst zijn. 

Nu mag ik het afkloppen, want ik heb gelukkig tot op heden nergens last van gehad, alleen af en toe wat hangerig.

Ook een gesprek met de arts gehad, van toch wel 10 minuten, die aangaf zeer tevreden te zijn over het verloop van mijn behandeling, alles loopt zo het behoort te gaan en dat schijnt zeker niet bij iedereen het geval te zijn, dus we houden ons daar maar aan vast.

Veel uit zichzelf zeggen ze niet, je moet alles eruit trekken, maar je krijgt alle antwoorden die je hebben wilt.
Lachen, tijdens dat gesprek wordt mijn dossier bijgewerkt, dat is een hangmap van wel ca. 7cm dik, gevuld met allemaal losse mapjes met diverse kleuren, waar dan je uitslagen in bijgewerkt worden. Dan vraag ik waar die uitslag van is en krijg ik antwoord, dan vraag ik hoe de uitslag is en dan krijg ik weer antwoord, b.v. goed en dat is dan alles.

Tijdens de behandeling zit je in een kamer met 4 man, 3 fransen en ik, van die fransen doet practisch niemand z'n mond open, net iets voor mij.
In de taxi trouwens ook niet, die fransen praten onderling kennelijk niet met elkaar.

Daar het hier flink gesneeuwd had, was de rit naar Dyon maandagmorgen, een avontuur apart. Het gros van de wegen was nog niet schoongemaakt, dus op de snelweg was maar een rijbaan ter beschikking. Normaal duurt die rit ca. 1 1/2 uur, nu ruim 2 uur.
Op de terugweg was alle sneeuw weg geregend, dus alles was schoon.

Dit was het dan voorlopig, de 13e begin ik weer met mijn 3e twee wekelijkse sessie en daar zal ik/we weer verslag van doen.

Het gaat jullie allen goed en ik wens je veel gezondheid toe en iedereen nogmaals bedankt.

Fred