Update Fred vandaag. Bezoek Fred vandaag
Om half een naar Dijon, het ziekenhuis ligt aan de andere kant en ik moest dwars door de stad heen. Wat een crime. Bij het ziekenhuis aangekomen is er nergens duidelijk waar de ingang van de parkeerplaats is dus na 3 keer dezelfde rotonde eindelijk gevonden. Gelukkig ook een plekje gevonden want het was supervol.
Dan de ingang zoeken van het centre Leclerc, ook niet evident. Bij de ‘ontvangst’ dame gevraagd waar Fred ligt. “Sorry de heer Mercey is hier niet bekend”. Maar hij moet hier liggen! “Nee sorry maar waarvoor wordt hij behandeld?” . Nou voor kanker, dat is toch hier? “Ja mevrouw maar we hebben geen meneer Mercey”. Fred gebeld, Fred waar lig je? “Kamer 37”. Ja maar WAAR? “Geen idee”. Ontvangst dame vraagt of ik niet meer info heb en opeens bedenk ik dat de ambulance mensen zeiden dat hij naar Hematologie ging. “Ah” zegt ontvangst dame” dan moet u in het andere ziekenhuis zijn. U gaat hier rechtdoor, trap af, links, rechts, rechts links deur door en u bent er. 
Na de trap af ben ik al de weg kwijt, twee keer gevraagd en eindelijk wijst een aardige dame me de deur naar buiten. Stuk weg oversteken, lang stuk lopen en gloed nieuw ziekenhuis in. 
Ontvangst dame gevraagd naar de heer Mercey. “Nee sorry die is hier niet bekend”. Inmiddels wijzer geworden zei ik gelijk “hij ligt op Hematologie”. 
“oh” zegt ontvangst dame “maar dat is in het Kinderziekenhuis. HUUHHH ????
“naar buiten, trap af, links, rechts enz”.
Ik naar buiten, trap af en nergens een bord te zien. Fred weer gebeld, Fred is er geen zuster ofzo in de buurt want ik weet echt niet waar je ligt. Zuster aan de telefoon, jaaa ik zie u staan hoor, ik kom naar buiten. En ja hoor 100 meter verderop staat een zuster met een telefoon te zwaaien.
Inmiddels is het kwart voor drie. Ik kom bij Fred op de kamer, een miljoen buisjes, infusen, draden en monitoren. “Sorry” zegt de zuster “maar hij moet nu naar de Doppler toe”. Dus Hallo Fred en gelijk weer Dag Fred. We hebben elkaar 5 minuten gezien.
Dan maar zijn arts opgezocht die even de tijd nam om alles uit te leggen. 
Fred heeft inderdaad Multiple Myeloom, een kwaadaardige kanker van het beenmerg. Hoever dit gevorderd is en op welke plekken het zit (behalve de drie in zijn been die al duidelijk waren) moeten de scan en echo van de komende dagen duidelijk maken.
De behandeling met chemo begint vrijdag al, en dan krijgt hij maanden lang intense behandelingen, waarvoor hij 2x in de week naar Dijon zal moeten. En daarna als hij goed reageert krijgt hij stamceltransplantie waarvoor hij 14 dagen opgenomen wordt. Totale periode van behandelingen als alles ‘goed’ gaat is ongeveer 1 jaar. Hij komt hier niet vanaf, de ziekte kan nogmaals als hij goed reageert gaan slapen maar kan ook altijd weer terug komen.
Op dit moment is het nog niet bekend wanneer hij weer naar huis mag, we hopen in de loop van volgende week en dan zal hij dus 2x per week met de ambulance voor een dagbehandeling naar Dijon moeten.
Het is allemaal heel erg onwerkelijk op dit moment.
Behalve al dit is het dus ook totaal onbekend hoe hij zich zal gaan voelen en dat betekent weer dat ik totaal geen plannen kan maken voor markten en workshops, wat weer inhoudt geen inkomsten voor mijzelf en geen inkomsten voor de stichting. 
Het is elke keer 100 km naar Dijon (heen en weer 100 terug) dus qua brandstof bijna niet te betalen. 
Maar goed nu eerst maar eens zorgen dat hij weer thuis komt en dan zien we weer verder.
Liefs
Betty

Fred is vanmiddag opgenomen in het in kanker gespecialiiseerde ziekenhuis in Dijon. Hij moet hier minimaal een week blijven voor allerlei onderzoeken en waarschijnlijk wordt er dan ook gelijk een begin gemaakt met een behandeling. We weten nu nog niets behalve dat ze kwaadaardige cellen hebben gevonden in zijn bloed (wat ook de oorzaak van zijn dijbeen breuk is geweest). Dijon is 1,5 uur rijden bij ons vandaan. Onnodig om te zeggen dat we allebei behoorlijk van ons stuk zijn.

Fred is alweer een week thuis en we komen in een ritme. 's Ochtends sta ik natuurlijk op ;-), douchen en aankleden, dan de hondjes eten geven. Daarna Fred helpen met wassen, aankleden en in een stoel zetten ;-) met laptop. Met hondjes naar het veld, daarna ontbijt. Inmiddels is het dan tegen 10 uur. Stofzuigen, dweilen, banken verschonen, wassen draaien en ophangen. En zo komen we de dag wel door. Fred krijgt al meer beweging in zijn been, en het been wordt ook iets dunner. Vanmiddag is fysiotherapeute langs geweest en heeft nog wat tips en oefeningen meegegeven. Wat zij wel zei is dat we niet uit moeten gaan van die zes weken want dat dit afhankelijk is van de rontgenfoto, als het er niet perfect uit ziet, dan mag hij geen gewicht zetten op zijn been en kan die zes weken zomaar acht weken worden, de revalidatie periode is over het algemeen even lang als de periode dat je het been niet mag gebruiken. 
Fred heeft geen pijn en voelt zich prima en vermaakt zich wel. Heel leuk zijn natuurlijk de mailtjes die hij krijgt, vooral de teksten aan mij gericht "verwen hem maar". Eh.... verwen hem maar ? Hij ligt of zit lekker, koffie, ontbijt, lunch en diner worden hem gebracht, hoeft niets te doen en ik werk me een slag in de rondte... verwen hem maar? Ik zou wel verwend willen worden hahaha.

Fred is weer thuis! Vanmorgen is hij met de ambulance naar huis gebracht, super aardige gasten die hem netjes in bed gemanouvreerd hebben. Net lading medicijnen enz opgehaald. Maandag moet hij naar Dijon, voor de volledige body scan, ook dan wordt hij weer opgehaald door de ambulance. Ik probeer maar niet aan alle rekeningen te denken, die straks binnen gaan komen en die we van zijn Aowtje moeten zien te gaan betalen. Hondjes waren superblij, Rex wijkt nu niet van Fred zijn bed. Saar is gepast beledigd omdat hij haar zolang "alleen" heeft gelaten. Sieb wilde gelijk bij hem op bed kruipen. Zelfs Oortje die niet zoveel met Fred heeft was hartstikke blij! Nu een routine gaan vinden voor alles.

Uitslag biopsie Fred.. tsja wat moeten we er mee. Vooropgesteld dat de arts die Fred sprak nauwelijks Engels spreekt en Fred dus geen Frans, vertelde Fred het dat er geen uitsluitsel uit de test is gekomen. Oftewel ze weten het niet. Als hij straks iets mobieler is dan moet hij een hele dag naar de afdeling oncologie in Dijon en krijgt hij een volledige bodyscan. Dus toch wel ongerust ja, want als er niets zou zijn, dan zou hij ook geen scan nodig hebben maar aan de andere kant alle bloedtesten tot op heden zijn goed, en als ze iets verontrustends hadden gevonden bij de biopsie zouden ze dan zeggen, het heeft geen haast, het kan over een paar weken ? Pfff. Moeilijk hoor.

update Fred, morgenmiddag komen ze het speciale bed brengen, gelukkig komen 2 Engelse vrienden helpen want het bed zal door het raam heen naar binnen moeten. De woonkamer staat volledig op zijn kop, de blinde hondjes botsen overal tegen aan, maar ja het kan niet anders. Woensdag morgen moet ik om 11 uur in Semur zijn om hem "uit te checken" en dan wordt hij met een ambulance naar huis gebracht. Echt bizar: hij moet elke dag een trombose prikje hebben, iets wat 10 sec duurt, dit moet aan huis door een verpleegster gebeuren. Ga toch proberen uit te leggen dat elke dag prikken geef, infusen kan aanleggen en zelfs wondjes kan krammen en dus echt ook wel Fred een trombose prikje kan geven. (Ons pa moest dit overigens na zijn knie operatie wel gewoon zelf doen 6 weken lang). Maar ik zie het toch echt niet zitten om met 21 honden elke morgen rond honden ontbijt tijd iemand in huis te halen, zodat de honden naar buiten moeten in regen en kou en dat voor 10 seconden werk.

Net weer terug uit het ziekenhuis. Fred heeft gelukkig minder pijn en kan al iets meer zijn been bewegen. Hij mag in elk geval voorlopig nog niet naar huis want ze willen weten waaarom het bot op die plek weg was en daardoor gebroken is. Dus vandaag weer nieuwe echos gehad. Uitslag van de biopsie van het bot gaat nog een paar dagen duren.

Even update van Fred, nog altijd geen arts gesproken, die is kennelijk alleen daar aanwezig wanneer ik er niet ben maar ja ik ben er ook maar een uurtje per dag. Volgens een van de verpleegsters zal hij zeker een week moeten blijven, mag hij 6 weken absoluut niet op het been staan, rusten of wat dan ook. er zal een speciaal bed moeten komen (nog geen idee hoe we dat ooit hier naar binnen krijgen) en dagelijks fysiotherapie (ahum met 21 honden er om heen). Het wordt geen makkelijke tijd begin ik meer en meer te vrezen. Fred zelf verveelt zich te pletter, ik heb nu wat boekjes meegenomen, zodat hij iets te lezen heeft.

Lieve mensen, namens Fred ook heel hartelijk bedankt voor alle wensen, als hij weer thuis is laat ik ze natuurlijk aan hem lezen. Hij is gisteren geopereerd, er is een plaat geplaatst die met 2 schroeven vastzit aan het bot. Aangezien er geen dokter gisteren was (hij lag nog op intensive care en ik mocht er even bij) is dat alles wat ik nu weet. Hij is in elk geval weer goed bij en "mopperde" vanmorgen al op de vieze ziekenhuis koffie ;-).

ONGELUK FRED
Gisterenavond maakte Fred zijn ommetje over het terrein na het eten, vergezeld van Saar, Ninja en zijn trouwe Rex. Aangezien ik om 4 uur op moest, wilde ik om 8 uur naar bed gaan. Toen Fred er over achten nog niet was, ben ik naar het bos gelopen en ik hoorde al van verre gegil. In het bos aangekomen lag Fred op de grond, zijn rechterbeen vreemd gedraaid. Hij was uitgegleden in het donker. 

Lantaarns gehaald en daarna met veel pijn en moeite hem op de stoel gekregen (die daar staat omdat hij daar graag s avonds zit). Weer naar huis gelopen, jas gehaald want hij had het erg koud en weer terug om de ambulance te bellen. Die moest uit Brassy komen een half uur bij ons vandaan. De waanzin van de Franse departementen, daar waar we op 5 minuten van de 89 wonen en op 10 minuten van de 21 (waar beide ziekenhuizen zijn), moet er dus een ambulance uit 58 komen omdat wij in de 58 wonen. ALs hij een hart aanval had gehad, was hij al dood geweest.

Na een half uur komt de Samu met 4 mannen, waar het toilet was vroegen ze. Ik dacht huh ?? Ja uw man is toch gevallen in het toilet ? Nee hij is gevallen het 'foret' (bos). Had de juffrouw van de alarmcentrale het niet goed verstaan, door mijn accent denken we dan maar, maar ik had er echt bij gezegd ong 400 meter lopen op het terrein (het zou niet best zijn als we daar een toilet hadden).

In het pikkedonker met alleen lantaarns naar Fred, ik had ondertussen Saar en Ninja al binnen maar Rex weigerde Fred te verlaten en zelfs nadat ik hem aan de riem had meegenomen, wrong hij zich uit zijn halsband en rende terug om bij Fred te zitten (hoe trouw). Dus Rex even vastgebonden en toen overleg want ja hoe gingen ze hem uit het bos krijgen.

Voor wie het bij ons niet kent: vanaf de cour (binnenplaats waar de ambulance stond) moet je hek door, dan 30 m lopen, klein doorgangetje naar rechts tussen keien door naar grote veld, ong 60-70 meter over het veld naar bos (nogmaals stik en stikdonker), dan heel smal padje door het bos in, vol met grote dikke wortels van de bomen, we hebben allemaal wandelpaden gemaakt, stukje naar rechts, dan naar links en dan gaat het terrein heel steil ongeveer 1 meter naar beneden en daar was Fred.

Er moesten dus hulp troepen komen, weer 20 minuten gewacht, daarna hebben ze Fred op de brancard gekregen en met veel moeite uit het bos terug naar de ambulance gedragen. Fred weegt bijna 100 kilo dus je snapt dat was hard werken. Gelukkig sprak een van hen Engels zodat Fred zelf kon communiceren. Het was een van hen als snel duidelijk (ik neem aan dat hij de verpleegkundige / arts was) dat zijn bovenbeen gebroken was.

Fred is rond 8 uur gevallen en om kwart over 10 vertrok de ambulance. Om half 12 belde Fred dat hij in het ziekenhuis was, ze waren eerst naar een ander plaatsje gereden, hadden daar een half uur op een arts gewacht en toen pas door naar het ziekenhuis in Semur en Auxois (ong 45-50 minuten bij ons vandaan).

Vanochtend belde hij, hij lag aan allerlei infusen, had natuurlijk niet geslapen, er waren gisterenavond nog foto's gemaakt en wat hij begrepen had, was dat het een nare breuk was.Hij wist nog niet hoe laat hij geopereerd ging worden.
Aangezien we een dubbele wisseling hebben, kan ik vanmiddag pas naar hem toe, onze vriendin Sylvie is zo lief om de gasten in Gouloux vanmiddag op te vangen en de gasten naast ons zijn gelukkig vrienden en weten de weg.

Tsja wat betekent dit behalve veel pijn en een lange weg voor Fred? Dat ik voorlopig niet naar Nederland kan, workshops moet annuleren (giga financiele strop voor Djimba), het weekend niet kan gaan werken en ook de komende maanden alle beurzen en markten moet afzeggen, de uitbreiding aan de kattenkennel gaat voor de winter niet meer klaar komen, en natuurlijk er straks naast de diertjes er nog een patient bij krijg. De komende tijd zal ik dus hoogst waarschijnlijk minder on line zijn.