Vanaf 2010 geef ik diverse workshops voor mensen met hun hond. Wat veel mensen niet weten is dat ik ook al heel lang mensen begeleid bij het afscheid en verlies van hun huisdier. 

Naast het ontwerpen van de gepersonaliseerde fotocollages, dierencommunicatie en bovengenoemde coaching, geef ik ook lezingen bijvoorbeeld "Kinderen en het afscheid van hun huisdier". Wil je meer weten of een van bovenstaande onderwerpen, dan nodig ik je graag uit voor de site www.pawsofsilence.eu maar uiteraard kan je mij ook altijd een berichtje sturen. 

Afgelopen donderdag nacht om 23:14 is mam overgegaan. Haar lichaam was op. Het verdriet is groot maar haar pijn was onmenselijk. Vandaag hebben we in een kleine kring, liefdevol afscheid genomen. 

2245u ik heb naar het zh gebeld, tot mijn verbazing geeft de verpleegster mij ma aan de telefoon die heel langzaam maar toch duidelijk reageert en zegt, hallo meis. Ik zeg dikke kus en zij zegt dikke kus. Ze heeft meer gesproken dan de hele dag.

Donderdag 17 aug; 8u, pa belt, had zh gesproken, ze had rustige nacht gehad, vandaag gaan ze proberen om de medicatie iets af te bouwen want zij krijgt steeds meer doorligplekken. Spannende dag dus want als ze terugvalt is er geen alternatief meer.

Aangezien mijn vader heeft aangegeven het niet prettig te vinden als ik iets post op Facebook over ma, heb ik deze blog aangemaakt. Er zijn veel mensen die vragen hoe het gaat en dit is dan iets handiger dan tientallen PB's te moeten antwoorden. Niet omdat ik niet wil maar omdat de afgelopen dagen (en komende) emotioneel en fysiek heel erg zwaar zijn en ik op mijn tenen loop. Mijn verzoek is ook om geen reacties op de FB pagina te zetten, om te voorkomen dat dit toch op de een of andere manier bij pa terecht komt. 

Voor de aanvullende info: ik heb geen broers of zusters, mijn ouders hebben geen familie (mijn moeder alleen 1 zus die in een verpleegtehuis zit), geen vrienden. Dus alles komt op pa en mij neer. Pa is ook 82 en qua gezondheid ook niet altijd geweldig.

Zaterdagmorgen werd ik vroeg gebeld door mijn vader. Mijn moeder was om 3 u ’s nachts gevallen, hij had haar naar haar kamer gesleept en het matras van het bed gehaald en haar daarop gelegd. Om 7 u heeft hij de noodarts gebeld. Ambulance en arts kwamen en zagen gelijk dat de heup gebroken was. Ik ben direct naar Eindhoven gereden.
Ma kon niet geopereerd worden gezien haar slechte conditie van het hart en longen. Ze was ook veel afwezig en had veel pijn. We zijn er zaterdag en zondag een paar keer per dag heen geweest. De ene keer was ze beter bij dan de andere. Maandagmorgen zou er overleg zijn met de artsen en dan zouden we horen of ze die dag geopereerd zou gaan worden. Ik ben zondag namiddag naar huis gereden.
Maandag besloten de artsen te opereren. Hoe laat was niet bekend.
Om 3 u kreeg ik  telefoontje van pa dat ma naar de operatiekamer was gereden. Lange uren braken aan, wachten op …
Om 8u in de avond een telefoontje dat de operatie geslaagd was maar dat haar conditie zeer slecht was. Maandag nacht om half 1 is pa gebeld dat hij naar het zh moest komen omdat ze erg achteruit ging. Hij belde mij op dinsdagmorgen waarna ik gelijk naar NL ben gereden. Voor hem de 2e nacht zonder slaap.
Dinsdag 14u gesprek met arts, realistisch gesprek gehad, situatie is slecht, hart is slecht, allerlei waardes zijn slecht, zelfs als ze er doorheen komt is de kans dat ze het overleeft klein en wordt het herstel heel zwaar en lang. We zijn om 15u naar huis gegaan, ma was redelijk aanspreekbaar, nog wat grapjes gemaakt hoewel ze ook vaak wegviel. We waren nauwelijks thuis of ziekenhuis belde, situatie was verslechterd. We zijn gelijk weer naar het zh gegaan, ma was nauwelijks aanspreekbaar. Enorm geschrokken. Om half zes was situatie kritiek stabiel en zijn we weer weggegaan.
Om 20u weer naar ziekenhuis, ma was ietsje beter aanspreekbaar, zeg middag 60%, namiddag nog geen 5%, nu 40%. Drie kwartier gebleven. Om 2200 nog gebeld, ze had beetje thee gedronken en alle waardes waren nog altijd kritiek stabiel. We zijn vannacht niet gebeld wat zou gebeuren als situatie zou verslechteren. 

Woensdag 11:43 net weer terug, ma is wel iets meer bij maar veel minder helder. Zakt ook nog steeds weg maar gesprek voeren gaat nauwelijks, iets wat gisteren middag (bij 1e bezoek) nog wel ging bij vlagen. Ze maakt nu ook opmerkingen die nergens op slaan, geestelijk dus verder weg. Haar bloeddruk was weer iets beter, ze heeft beetje pap gegeten, zit ietsje rechtop. Vanmiddag om 2 uur gesprek met artsen. Ik vind het ontzettend moeilijk, overal in huis word ik geconfronteerd met ma dingen, in de badkamer, in haar kamer, waar ik slaap, in de keuken overal. Je probeert ook pa te steunen die natuurlijk het vreselijk zwaar heeft.

Woensdag 1900 ik ben weer thuis. Vanmiddag gesprek gehad met arts, ma was weer erg afwezig en had ontzettend veel pijn. Ze krijgt ook doorligplekken. Op haar zijde gaat haar arm zeer doen, op haar rug haar heup en de doorligplekken. Haar draaien is vreselijk om te zien want ze schreeuwt het uit van de pijn, ondanks de morfine. Volgens de arts was ze toen hij haar eerder sprak goed aanspreekbaar, echter haar lichaam is zo uitgeput dat een ochtend met wassen, draaien, fysiotherapie en wij op bezoek zo vermoeiend is dat ze dan de rest van de dag weg is, haar lichaam kan dat niet aan. We hebben besproken hoe het verder moet want dit kan geen dagen duren. Besloten dat ik naar huis zou gaan, zodat ik morgen thuis ook weer wat dingen kan regelen, boodschappen, poetsen, administratieve zaken etc en dan kom ik vrijdag morgen weer naar Ehoven. Vrijdagmiddag hebben we weer een gesprek en moet er een beslissing genomen worden MITS ze verbeterd in de tussentijd. Bij verslechtering is het duidelijk dat het niet verder kan voor haar.

Maandag, 27 juli 2015
 Dijon, 11.00uur
 
Na een half jaar, weer bloedprikken voor een groot onderzoek.
 1 1/2 uur heen en 1 1/2 uur terug voor 10 minuten bloedafname, blijft toch wel apart, maar het is nu eenmaal niet anders.
 
 
Woensdag, 12 augustus 2015
 Dijon, 11.30uur
 
Gesprek met de arts en uitslag bloedonderzoek, ca. 20 minuten.
 Alle waarden waren perfect en ik ben nu in volledige remissie.
 Door dat in de vier bloedonderzoeken van de afgelopen twee jaar niets meer van de Myeloma is gevonden, ben ik nu in volledige remissie.
 Juli volgend jaar hoef ik pas weer terug te komen in het ziekenhuis, maar over een half jaar wel weer bloedprikken.
 Ik blijf onder controle, want het is niet weg, ca. 5% zit er nog en kan de kop weer opsteken.
 Maar omdat de afgelopen twee jaar niets bijzonders is gevonden, is de kans dat het terug komt, zeer klein.
 We zien wel als het wel gebeurt, dan ga ik me pas zorgen maken.
 Nu denk ik er niet meer aan en lig er niet wakker van, we gaan gewoon door met leven
 
Dit was het weer en tot volgend jaar.
 Groeten,
 
Fred

Dijon, woensdag 04 februari 2015   
11.00 uur
 
Bloedprikken, 9 buisjes, 10 minuten.
 Drie uur op en neer rijden voor 10 minuten bloedprikken, waanzin.
 Volgende week controle gesprek, weer in Dijon.
 
 Dijon, donderdag 12 februari 2015
10.00 uur
 
Zowaarlijk dit keer maar 10 minuten hoeven wachten.
Alle bloedwaarden waren perfect, eigenlijk is er bijna niets meer aan de hand, bijna.........
Volgende controle pas weer in augustus, wel tot die tijd iedere twee maanden bloedprikken hier bij de verpleegsters post, dus gelukkig niet naar Dijon.
 
De koude vingers en voeten/tenen, wordt waarschijnlijk niet beter, nou ja als dit alles is.
De chemo is heel giftig, werd nogmaals benadrukt.
Dus we gaan gewoon door met leven.
 
Tot de volgende keer.
 
Fred

Maandag 17-11-2014
 
Semur, 15.00 uur
 
Hopelijk was dit het laatste bezoek dit jaar aan een ziekenhuis, in dit geval het ziekenhuis waar ik geopereerd ben aan mijn dijbeen breuk.
 
Het was uitsluitend ter controle, 15.00 uur moest ik er zijn, maar wij waren er bijna een half uur eerder.
 
Eerst inschrijven, 10 minuten, daarna foto's maken van het been.
 
Wachttijd 2 minuten, foto's nog geen 10 minuten, so far so good.
 
Vijf minuten voor tijd zijn we op de afspraak, heel de wachtkamer zit vol.
 
Om 16.15 uur werden we bij de arts geroepen, dus een uur zitten wachten.
 
De arts is een Roemeen, spreekt Frans met een zwaar oost europees accent, met de snelheid van een machinegeweer en ook nog eens binnensmonds.
 
Betty spreekt goed Frans, maar begreep er maar de helft van, ik dus helemaal niets.
 
Alles bleek helemaal goed te zijn, de foto's heeft hij wel een paar minuten bestudeerd en de titanium pen, plaatjes en schroeven, blijven gewoon zitten.
 
10 minuten later stonden we weer buiten en ik hoef over een jaar pas weer terug te komen, dat is in ieder geval geweldig.
 
Tot de volgende blog in februari 2015.
 
Fred
 
 

Dinsdag, 30 september 2014.
 
Dyon, 11.00 uur.
 
Bloedafname, 9 buisjes, voor de controle van volgende weel 07 oktober.
 
Heenrijden 1 1/2 uur, 10 minuten afname, retour weer 1 1/2 uur, kostbare afname voor de Franse overheid, terwijl het hier ook bij de verpleegsterspost kan, waar ik altijd bloed af laat nemen.
 
Maar nee, het moest perse in Dyon, ze hebben mij het niet duidelijk kunnen maken waarom.
 
Op de terugweg een dame meegenomen, die ook weer de hele weg geen woord gezegd heeft en ik en de vrouwelijke chauffeur maar kletsen, half engels en slecht frans, maar we begrepen elkaar.
 
 
 
Dinsdag, 07 oktober 2014.
 
Dyon, 11.00 uur.
 
Binnen een half uur werd ik geholpen en werd er weer een infuus aangelegd met Aredia ( geen chemo ) en dan moet je twee uur geduld hebben.
 
Dit was de laatste Aredia, hierna krijg ik het niet meer, kan je gebit aantasten, ook fijn.
 
Twee andere personen waren in de kamer aanwezig en ook hier werd er weer niet gesproken, zelfs onder elkaar niet.
 
Om kwart voor twee werd alles weer afgekoppeld en nu maar wachten op het gesprek met de arts.
 
Om half drie was het zover en het eerste wat ze zei, dat alles perfect was en er geen Myeloma meer in mijn bloed zit.
 
Maar, maar dat de Myeloma niet weg is, alleen ze kunnen het niet verder controleren en ik ben dus nu chronisch ziek.
 
Wanneer het terug kan komen, weten ze momenteel nog steeds niet, misschien wel nooit, dus daar houden we het maar op.
 
05 februari 2015 moet ik pas weer terug op controle, wel iedere maand twee keer bloed laten prikken ter controle, gelukkig niet in Dyon, maar hier.
 
En een week voor de controle in Dyon, weer bloedafname in, jawel Dyon.
 
Op de terugweg zaten er nog twee dames in de taxi en je raad het al, er werd weer geen woord gesproken, ook door deze chauffeur niet.
 
Ik snap hier geen barst van.
 
Tot de volgende keer.
 
Fred

In mijn nieuwe webshop vind je veel leuke artikelen voor jezelf of als cadeaux.
Kom eens kijken of bezoek een van de evenementen waar ik aanwezig ben:
-  7 september Lange Neuzen Festival (Fred aanwezig)
- 14 september Kunst expo Budel
- 4 oktober Hondenfeest Helmond
- 5 oktober New life dag Zaltbommen
- 3 november Memories Forever Huisdieren Uitvaartbeurs Zaltbommel 
- 13-14 december Hondendorp Winner Amsterdam