Nieuwe blog gebroken heup ma betty

Aangezien mijn vader heeft aangegeven het niet prettig te vinden als ik iets post op Facebook over ma, heb ik deze blog aangemaakt. Er zijn veel mensen die vragen hoe het gaat en dit is dan iets handiger dan tientallen PB's te moeten antwoorden. Niet omdat ik niet wil maar omdat de afgelopen dagen (en komende) emotioneel en fysiek heel erg zwaar zijn en ik op mijn tenen loop. Mijn verzoek is ook om geen reacties op de FB pagina te zetten, om te voorkomen dat dit toch op de een of andere manier bij pa terecht komt. 

Voor de aanvullende info: ik heb geen broers of zusters, mijn ouders hebben geen familie (mijn moeder alleen 1 zus die in een verpleegtehuis zit), geen vrienden. Dus alles komt op pa en mij neer. Pa is ook 82 en qua gezondheid ook niet altijd geweldig.

Zaterdagmorgen werd ik vroeg gebeld door mijn vader. Mijn moeder was om 3 u ’s nachts gevallen, hij had haar naar haar kamer gesleept en het matras van het bed gehaald en haar daarop gelegd. Om 7 u heeft hij de noodarts gebeld. Ambulance en arts kwamen en zagen gelijk dat de heup gebroken was. Ik ben direct naar Eindhoven gereden.
Ma kon niet geopereerd worden gezien haar slechte conditie van het hart en longen. Ze was ook veel afwezig en had veel pijn. We zijn er zaterdag en zondag een paar keer per dag heen geweest. De ene keer was ze beter bij dan de andere. Maandagmorgen zou er overleg zijn met de artsen en dan zouden we horen of ze die dag geopereerd zou gaan worden. Ik ben zondag namiddag naar huis gereden.
Maandag besloten de artsen te opereren. Hoe laat was niet bekend.
Om 3 u kreeg ik  telefoontje van pa dat ma naar de operatiekamer was gereden. Lange uren braken aan, wachten op …
Om 8u in de avond een telefoontje dat de operatie geslaagd was maar dat haar conditie zeer slecht was. Maandag nacht om half 1 is pa gebeld dat hij naar het zh moest komen omdat ze erg achteruit ging. Hij belde mij op dinsdagmorgen waarna ik gelijk naar NL ben gereden. Voor hem de 2e nacht zonder slaap.
Dinsdag 14u gesprek met arts, realistisch gesprek gehad, situatie is slecht, hart is slecht, allerlei waardes zijn slecht, zelfs als ze er doorheen komt is de kans dat ze het overleeft klein en wordt het herstel heel zwaar en lang. We zijn om 15u naar huis gegaan, ma was redelijk aanspreekbaar, nog wat grapjes gemaakt hoewel ze ook vaak wegviel. We waren nauwelijks thuis of ziekenhuis belde, situatie was verslechterd. We zijn gelijk weer naar het zh gegaan, ma was nauwelijks aanspreekbaar. Enorm geschrokken. Om half zes was situatie kritiek stabiel en zijn we weer weggegaan.
Om 20u weer naar ziekenhuis, ma was ietsje beter aanspreekbaar, zeg middag 60%, namiddag nog geen 5%, nu 40%. Drie kwartier gebleven. Om 2200 nog gebeld, ze had beetje thee gedronken en alle waardes waren nog altijd kritiek stabiel. We zijn vannacht niet gebeld wat zou gebeuren als situatie zou verslechteren. 

Woensdag 11:43 net weer terug, ma is wel iets meer bij maar veel minder helder. Zakt ook nog steeds weg maar gesprek voeren gaat nauwelijks, iets wat gisteren middag (bij 1e bezoek) nog wel ging bij vlagen. Ze maakt nu ook opmerkingen die nergens op slaan, geestelijk dus verder weg. Haar bloeddruk was weer iets beter, ze heeft beetje pap gegeten, zit ietsje rechtop. Vanmiddag om 2 uur gesprek met artsen. Ik vind het ontzettend moeilijk, overal in huis word ik geconfronteerd met ma dingen, in de badkamer, in haar kamer, waar ik slaap, in de keuken overal. Je probeert ook pa te steunen die natuurlijk het vreselijk zwaar heeft.

Woensdag 1900 ik ben weer thuis. Vanmiddag gesprek gehad met arts, ma was weer erg afwezig en had ontzettend veel pijn. Ze krijgt ook doorligplekken. Op haar zijde gaat haar arm zeer doen, op haar rug haar heup en de doorligplekken. Haar draaien is vreselijk om te zien want ze schreeuwt het uit van de pijn, ondanks de morfine. Volgens de arts was ze toen hij haar eerder sprak goed aanspreekbaar, echter haar lichaam is zo uitgeput dat een ochtend met wassen, draaien, fysiotherapie en wij op bezoek zo vermoeiend is dat ze dan de rest van de dag weg is, haar lichaam kan dat niet aan. We hebben besproken hoe het verder moet want dit kan geen dagen duren. Besloten dat ik naar huis zou gaan, zodat ik morgen thuis ook weer wat dingen kan regelen, boodschappen, poetsen, administratieve zaken etc en dan kom ik vrijdag morgen weer naar Ehoven. Vrijdagmiddag hebben we weer een gesprek en moet er een beslissing genomen worden MITS ze verbeterd in de tussentijd. Bij verslechtering is het duidelijk dat het niet verder kan voor haar.