Vermoeidheid

Maandag 18 juni.
 
Dijon, 14.00 uur.
Start van de tweede sessie van twee weken, iedere keer op maandag en donderdag.
 
Nu had ik mij in de week dat ik pauze had, de eerste drie dagen ongelooflijk moe gevoeld, donderdag en vrijdag ging het iets beter, maar zaterdag en vooral zondag, was ik zo onvoorstelbaar moe, dit had ik zo nog niet meegemaakt, dat ik mijn ene voet niet voor de andere kon zetten.
 
Ik wilde dat dan ook op maandag met de arts bespreken.
Nou verloopt ieder bezoek anders en dat was zeker nu het geval.
 
Het eerste wat ze doen als je binnen bent, is je temperatuur meten, electronisch via je oor en de verpleegkundige zei gelijk, dit is niet goed, 38.1, u heeft koorts.
 
Daarna werd er onmiddellijk bloed afgenomen, een rontgenfoto van mijn borst gemaakt en moest er urine ingeleverd worden.
 
Een half uur later had ik het gesprek met de arts, het eerste wat hij zei was, jij moet heel moe zijn, ik zei dat klopt en hoe komt dat.
 De arts zei hierop: " De chemo's die je gehad hebt, pillen en injecties, zijn heel giftig en dat stapelt zich op en daarom is je hemoglobine waarde flink gedaald, maar niets om je zorgen over te maken,"  ja,ja dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
 
"Ik ga je nu niet behandelen en donderdag, als alle uitslagen binnen zijn, beslis ik of je een milde behandeling krijgt, of we deze week gewoon over slaan, alleen duurt dan het hele traject een week langer." Dat is voor mij geen punt.
 
Intussen krijg ik wel thuis een soort EPO injectie een keer per week, om de hemoglobine waarde weer op te peppen, waardoor je je weer beter gaat voelen.
 
Dus dat wordt weer spannend, komende donderdag.
 
Iedere dag voor het bezoek aan Dijon, wordt er thuis bloed afgenomen en het resultaat naar het ziekenhuis gefaxd, dus dan zijn alle resultaten binnen.
 
Dus ik was dit maal, om 17.30 uur thuis, is nog nooit zo vroeg geweest.
 
We gaan weer gewoon door. Het lastige is wel dat ik in huis en buiten nu bijna niets kan doen waardoor er extra veel op Betty haar schouders terecht komt, die na een weekend hard werken in Nederland, maandag dus gelijk thuis ook vol er tegenaan moest. 
Tot overmaat van ramp, ben ik maandag avond ook nog eens gevallen, waardoor mijn rechterknie niet alleen erg dik is maar ook pijnlijk. Murphy is voorlopig nog niet weg.
 
Fred