Minder leuk nieuws

Maandag 15 juli 2013.
 
Dijon, 14.00 uur.
 
Na het gebruikelijke temperaturen, was het wachten op het gesprek met de arts en de injecties.
 
Om 16.00 uur was het gesprek met de arts en om 16.30 uur de twee injecties met de vier pillen, maar ik was nog niet klaar.
 
Tijdens het gesprek met de arts, kreeg ik twee leuke mededelingen, nou ja leuk.
 
Ik ga toch nog de 4e periode in, want met dat verbeterde onderzoek was vastgesteld, dat er toch nog te veel schadelijke proteine aanwezig waren, dus doorgaan tot het gaatje, pardon, einde. Had hij afgelopen donderdag maar niets gezegd, nu is het een beetje een tegenvaller.
 
En dan de beste mededeling.
 
In mijn urine zit een bacterie, die resistent geworden is voor de anti biotica pillen die ik slik, zoals bactrim, amoxilline, etc..  
 
Dus ga ik nu een soort paardenmiddel krijgen, schrik niet, nou ik dan, zes weken lang, iedere dag, toegediend door een verpleegster thuis.
 
Om 17.00 uur werd in het ziekenhuis mijn porth-au-cath klaar gemaakt, voor reeds de eerste behandeling.
Dat medicijn duurt 15 minuten voordat het in je lichaam zit, gelukkig geen chemo en nog eens 15 minuten voor dat alles afgekoppeld is en klaargemaakt voor de thuis behandeling.
 
Dus was ik pas ruim over 19.00 uur thuis.
 
Alles zou thuis afgeleverd worden, want behalve het medicijn Rocephine, gaat alles via het ziekenhuis, nou dat hebben we geweten.
 
Vrijdag 16 juli 2013.
 
Om 14.30 uur, komt een alleraardigste juffrouw de spullen afleveren.
 
Volgens mij, hebben ze het ziekenhuis leeggehaald.
 
Twee dozen vol met spuiten, slangen, onsmettingsmiddelen, speciale handschoenen, naalden voor de porth-au-cath en nog veel meer.
 
Twee speciale afvalbakken, 1 voor de verpakkingen en 1 voor het afval van de medicijnen en daarnaast nog een speciale kleine container voor de naalden.
 
Een map met allerlei protocollen.
 
Maar dit is maar voor 14 dagen, dus ze komt weer terug voor de volgende 14 dagen en de volgende.
 
Om 17.30 uur komt de verpleegster en het hele circus gaat beginnen.
 
Er worden allerlei verpakkingen uit de dozen gehaald en op tafel uitgestald.
 
Betty heeft een speciale hoek in de garage gemaakt en dat blijkt geen overbodige luxe, op de tafel in de kamer zou het niet gepast hebben. In de garage heeft de verpleegster a) geen last van de honden en b) het is er minder stoffig omdat hier eigenlijk nooit honden of katten komen. We hebben dus ons eigen mini ziekenhuishoekje.
 
Het systeem wordt aangesloten en voor deze keer blijft ze erbij, de volgende keer kan ik gewoon wachten tot het medicijn in mijn lichaam zit en dat duurt met dit systeem, ca. 30 minuten.
 
Alleen nu, werkte het niet, een soort tussenstuk haalde ze er uit en toen werkte het wel, dus koste het een uur i.p.v. een half uur.
 
De volgende keren komt ze tussen 16.00 en 17.00 uur alles aankoppelen en komt voor 20.00 uur terug om alles weer af te koppelen. 
 
1x per week wordt ook de naald in de porth-au-cath eruitgehaald en de volgende dag vervangen, hier noemen ze dat een chambre implantable. Alleen die avond mag ik ook douchen.
 
Ik kan er intussen wel gewoon mee rondlopen, want er zit een soort tasje bij waar de flacon met het medicijn in past en dat kan ik om mijn middel doen, of over de schouder.
 
Afijn, we zijn/worden weer een ervaring rijker, nu nog 6 weken, hoera.
 
Vanochtend weer bloed afgenomen en een bloedstimulerende injectie, ik ben inmiddels lekgeprikt.

Behalve erg weinig geduld (met alles), ben ik snel moe maar dat is iets wat iedereen die chemo heeft (gehad) herkent.
 
 Tot de volgende keer.
 
Fred