Bezoek zondag

Gisteren weer bij Fred op bezoek geweest. Het was zondag dus lekker rustig op de weg en in de stad. 
Fred was in een goede bui, hij voelde zich redelijk maar verveelt zich stierlijk. Op zondag is er ook nauwelijks personeel en zelfs een kopje koffie voor de patienten kan er dan niet af.
Het is zowiezo heel raar want Fred heeft nog altijd geen uitslag van alle testen, de Professeur was die ochtend langs geweest en zei dat hij misschien vandaag naar huis zou mogen. Hij krijgt vandaag weer een chemo en een CT scan en als die goed was mocht hij naar huis. Vanmorgen vraagt Fred aan de hoofdzuster hoe laat de CT san is,en zij wist van niets. "Nee hoor er staat niets gepland. Vandaag naar huis? Nee hoor hoe komt u daar bij?" 
Gisteren geprobeerd een arts te spreken te krijgen, "nee die zijn er vandaag niet".
Fred vliegt zowat tegen het plafond van de verveling want alleen de hele dag een boek lezen, schiet ook niet op. De nachten zijn erg slecht, om de 2 uur komen ze prikken, moet hij verplicht plassen, worden zakken vervangen, gaan dingen piepen en alarmen af. (Gisteren duurde het 10 minuten voor er iemand kwam nadat zo'n alarm afging, er is dan een of andere zak met vloeistof leeg, en dat ding maar loeien). Hij kan niet wachten tot hij thuis is.
Positief puntje: ik heb contact met de Europese MM vereniging (Multiple Myeloom) en er zijn mensen die willen helpen met de taal, maar ook belangrijk is dat Fred dan straks in zijn eigen taal met lotgenoten kan mailen. Overigens vind ik het ook heel raar dat het ziekenhuis ons niet op die vereniging heeft gewezen (ik ben zelf gaan surfen). Ook qua psychologische steun is er niets, ik weet niet of dat normaal is maar dat zou ik wel verwachten.
Nou Fred nu net (10:45) ik moet hem tussen 2 en 3 ophalen. Aarrrghh. Fijn dat hij naar huis mag maar wat een organisatie!!