bezoek fred - 1e chemo

Vandaag andere route naar ziekenhuis gevonden, gelukkig stuk beter berijdbaar. Ik wist nu ook waar ik moest zijn dus na het zoeken van een parkeerplaats (ongelooflijk voor zo’n groot ziekenhuis zo weinig parkeergelegenheid) gelijk naar Fred zijn kamer.

Fred ligt gekoppeld aan tig apparaten, zakken met allerlei vloeistoffen en andere zaken.

Vanmorgen heeft hij een operatie gehad die toch behoorlijk zwaar en pijnlijk was. Ze hebben iets onder zijn huid en in zijn aderen ingebracht waardoor de chemo rechtstreeks de aderen ingedruppeld wordt. Het is een soort “uitlaat” op zijn borst. Of eigenlijk dan dus meer inlaat.

Hij heeft gelijk ook een volledige scan gehad.

Toen ik bij hem was, kreeg hij zijn 1e chemo toegediend en werden er weer allerlei zakken vervangen voor hydratie, spoeling, vitamines en weet ik wat nog meer.

Fred is het ene moment vol goede moed en het volgende moment erg emotioneel wat natuurlijk normaal is. Hij ligt op een kamer met een aardige oudere heer die geen Engels spreekt dus met handen en voeten proberen ze wat te communiceren maar echt een gesprek voeren dat mist hij enorm. In tegenstelling tot Semur waar alles open was en er de hele dag zusters in en uit liepen, is hier de kamer afgesloten, de ramen zijn verduisterd en behalve de behandelingen zien ze weinig volk. Fred moet zichzelf wassen, verschonen enz en elke keer opnieuw uitleggen dat hij niet op zijn been mag staan.

Vandaag is wel de hoge baas van de Hematologie langs geweest, de “professeur”. Volgens Fred een strenge arrogante man die gelijk begon dat Fred meer moest bewegen en maar heen en weer moest gaan lopen. Fred zei dat hij maar de chirurg in Semur moest bellen want hij mag niet lopen. Hoezo communicatie.

Afijn, volgens de Professeur heeft hij geluk gehad dat hij zijn been heeft gebroken want nu is de ziekte in een vroeg stadium ontdekt en als Fred goed reageert op de behandelingen zou hij met 9-12 maanden voor 99% van de ziekte af moeten zijn. 1% blijft altijd aanwezig in het lichaam. Volgens deze man was Fred in het beste ziekenhuis ter wereld op het gebied van Multiple Myeloom, of we dat moeten geloven weet ik niet maar laten we zeggen dat het in elk geval waarschijnlijk wel goed is want ze gebruiken de meest moderne behandelmethodes (met wat ik op internet heb kunnen vinden).

In elk geval is hij door dit gesprek weer een beetje opgemonterd. Het wachten is nu op de uitslagen en hopelijk mag hij dan dinsdag of woensdag naar huis.  Daarna moet hij 2x per week naar Dijon voor chemo.

Morgen gaan Engelse vrienden Sylvie en Mike weer bij hem op bezoek en zondag ga ik weer.

Helaas is er geen wifi in het ziekenhuis (onvoorstelbaar) dus hij heeft geen email en kan geen internet krantje lezen en dan duren de dagen toch lang.

Liefs Betty