Semur

Gisteren naar Semur geweest voor controle van Fred zijn dijbeen. Het zal bij ons ook eens normaal gaan ;-). We waren netjes op tijd en konden gelijk naar de rontgen. Fred moest op een klein plankje gaan staan met zijn rug tegen het apparaat, aangezien hij op een been moet staan was dit niet eenvoudig en er waren alleen 2 kleine hendels om zich aan vast te houden. Toen ging het plankje ongeveer een halve meter omhoog en moest hij stil blijven staan. So far, so good.
Tweede foto moest hij half draaien, met veel moeite stond hij zich daar staande te houden..... toen ging het apparaat kapot. Dus daar stond hij, een halve meter boven de grond want het plankje kon ook niet meer naar beneden.(Ik moest gelijk aan een oude conference van Henk Elsink denken "spring maar, spring maar"). 
Twee potige verplegers kwamen en tilden Fred met enige moeite eraf, weer zijn stoel in.
Gelukkig hadden ze nog een apparaat, een stuk moderner en hier hoefde hij niet op een plankje te staan en alles ging in een keer goed.

Op naar de afspraak met dr Gabor (niet de doctor die Fred had geopereerd maar ivm zijn chemo afspraken kon het alleen met deze arts). We waren iets vroeg, kwart over drie, de afspraak was om half vier maar toen we daar kwamen aangerold (Fred in rolstoel), zat de wachtkamer vol en stonden er in de gang nog meerdere mensen te wachten, met armen en vingers in het gips. We keken elkaar al aan. Dat gaat noooit lukken .. half vier.
Nu is het wachten op zich niet zo erg, dat moet je overal maar ja we hebben wel 20 honden thuis zitten die rond 4 uur naar buiten gaan en om 5 uur eten moeten krijgen, en we weten heel goed dat als ze te lang alleen zijn dat er dan allerlei "verrassingen" zullen liggen. Dat krijg je nu eenmaal met oudjes.
Maar ja, wat kan je doen? Dus eindelijk om half vijf aan de beurt. Dr Gabor is Hongaar en spreekt met een zwaar slavisch accent. Nu is het normaal al lastig voor mij om het medische frans te begrijpen maar het was nu helemaal worstelen.
Wat ik heb begrepen is dat de foto's op zich goed waren, de genezing gaat volgens plan, dit wordt wel vertraagd door de chemo maar is verder normaal. Fred heeft een brief gekregen voor 10 weken lang 3x per week fysio om weer te leren het been te gebruiken. Geduld, geduld, geduld zei Gabor en met een grote lach in zijn beste engels "the patient must have patience" en dat vond hij zelf de grootste mop. 
Fred hoeft in elk geval niet meer de zwachtels om zijn benen, dat is al een opluchting voor hem (dit is tegen trombose) en we gaan dus vol goede moed heel langzaam aan het oefenen.